AURELIS als contact met het onbewuste. Meditatie als contact met het onbewuste. AURELIS en meditatie… Uiteraard overlappen ze in grote mate. Hoe? Er is één AURELIS. Er zijn vele vormen van meditatie. In het complexe domein van meditatie is voor mij de belangrijkste polariteit die tussen:
- controle van het onbewuste
- uitnodiging van het onbewuste.
Er zijn uiteraard allerhande mengvormen. Toch is het eigenaardig dat met één woord (meditatie) dingen worden aangeduid die zó verschillend zijn.
AURELIS staat hiertussen als voornamelijk uitnodiging, met een vleugje controle maar alleen indien nodig en dan nog is het zelfs dán een controle-op-uitnodiging. In tegenstelling hiermee, bvb bij klassieke hypnose zie je de intentie om van buitenuit het onbewuste te veranderen (= controleren), via het bypassen van het bewustzijn. Klassieke hypnose is als het vormen van een koker doorheen het bewustzijn naar het onbewuste toe, dat vervolgens op mechanische wijze wordt ‘geherprogrammeerd’.
Zen, een Oosterse vorm van meditatie die al bij al reeds 1000en jaren oud is, kiest fundamenteel voor de totale persoon. De ‘Boeddha die je reeds bent’ is de totale persoon, inclusief het onbewuste. Dit is uiteraard niet een onbewuste à la Freud, wat eigenlijk niets anders is dan een ‘bewustzijn achter de schutting’. In Zen wordt het onbewuste dikwijls aangeduid als ‘de leegte’. Dit is: leeg van begrippen maar wel vol van betekenis. Het is ultiem ondefinieerbaar. Het is waar alle betekenis vandaan komt. Het is het water in de kruik zonder kruik. Tja. Het is één grote potentie. Idem bij Aurelis. Dit kan op het eerste zicht anders lijken. Er zijn uiteraard veel visualisaties bij Aurelis. Er is in veel gevallen het vertrekken van een symptoom of betrachting en een doel: het overstijgen van dit symptoom of het bereiken van deze betrachting. Maar het bereiken van dit doel valt samen met een ‘organische groei’ van de totale persoon in alle openheid tot… degene die je reeds bent en altijd geweest bent.
Controle kan interessant zijn, maar dan als eerste opstapje. Als het hierbij blijft, is het eerder een stap terug. Of je kan ook zeggen: een stap vooruit, maar op een manier die de rest van de weg bemoeilijkt.
Wij mensen (als wezens met een fantastisch grote complexiteit) dienen volledig aanwezig te zijn in deze wereld (universum). Hoe je het ook bekijkt, het niet verwezenlijken hiervan creëert een diepe spanning. Deze uit zich, naast andere oorzaken en gevoeligheden, ook in lichamelijke symptomen, verslavingen en een diep geestelijk onwelzijn. Het zomaar wegnemen van symptomen vermindert de spanning op een oppervlakkig niveau, maar uiteraard niet op een diep niveau. Aan dit laatste voorbijgaan is absurd. Toch is het de basis voor veel ontwikkelingen, organisaties, situaties… Te gek eigenlijk, want los van waar ze vandaan komt (toeval, natuur, God, kaboutertjes op Mars)… er is een doelgerichtheid. Mensen die hier gevoeliger voor zijn, hebben in minder optimale omstandigheden een verhoogde kans op 'psychosomatische' symptomen.
AURELIS staat volledig en héél consequent achter deze doelgerichtheid, die er zelfs de kern van is en de reden van bestaan. AURELIS is hiertoe een ‘dans met het onbewuste’. Een goed uitgevoerde dans is zoveel mogelijk een uitnodiging. Wat uiteindelijk gebeurt, gebeurt spontaan, vanuit het onbewuste zelf: de ‘leegte die ook vorm is’.